روزمرگی های من

رفت رفت رفت من موندم کلی خاطره کلی تنهایی .که فقط تو ذهنم بیاد .هر روز که میگذره بیشتر میشه کمتر نمیشه کاش میشد بگم نره .کاش میشد بگم منم خیلی میخوام ات  .کاش میشد بگم چقدر بده یه عروسک باشی که لبخند میزنه چقدر بده . ته دنیا من اینجاس از اینجا به بعد من هستم یه دنیای پوچ .چرا اینکارو با خودم کردم نم روزمرگی های من...

شاید تو این وبلاگ که دارم بیشترین کلمه ای که موج میزنه همین باشه .خوب چه میشه کرد واقعیت امر همینه و من واقعا احساس تنهایی عمیق میکنم و این احساس تا آخر عمر همراه منه چون هیچ وقت نمیتونم اون اعتماد رو به طرف مقابل ام کسب کنم .ولی چرا من بی اعتماد شدم نسبت به آدم ها واقعا اینو نمیدونم شاید به این دلی روزمرگی های من...

امشب از اون شب اس که دوس دارم تا صبح گریه کنم تا غم های تلمبار شده تو دلم خالی شه تا سردر گمی ها م کم شه تا مرور خاطرات تو ذهنم کمتر دردناک باشه امشب از اون شب اس کاش این آهنگ رو گوش نمیدادم کاش خواستیم مثلا با موسیقی آشتی کنیم بعد یه سال که اصلا سمتش نرفتم ولی تمام روح و روان رو بهم زد و من یه موجو روزمرگی های من...